Kosowo - bardzo specyficzne miejsce. Ładne? Może jedynie góry. Klimatyczne? Na swój sposób na pewno. Poza miastem, wiele jednostek wojskowych KFORu (w tym polskie oddziały w naszych Hunkerach), w Prisztinie, niezliczona ilość jednostek dyplomatycznych.
Po posiłku zakończonym smaczną kawą, udaliśmy się w drogę do Serbii. Niestety, okazało się, że przewodnik nie miał racji, zapewniając nas, że na granicy przebiją nam pieczątkę kosowską na serbską. Serbscy policjanci stacjonujący na granicy dość krótko i dosadnie wytłumaczyli nam, że nie znajdujemy się na serbskiej granicy i bez pieczątki w paszporcie pojechać dalej nie możemy. Kazali zawrócić do Skopje i przekroczyć granicę macedońsko-serbską w Kumanowo. Nie mieliśmy wyjścia, cały dzień jazdy poszedł na marne, 200 km z powrotem.
Kilka godzin później byliśmy na granicy kosowsko-macedońskiej. Okazało się jednak, że nieroztropna pani z ubezpieczalni naszej Nivy (z uprzejmości nie wymienimy nazwy firmy, możemy jednak jedynie zaznaczyć, że nazwa rozpoczyta się i kończy na literę A, a w środku ma 2x V ;)), na przysłanej Zielonej Karcie wpisała stare numery tablicy rejestracyjnej. Przejechać więc nam nie pozwolili, jako że nie posiadamy Zielonej Karty na obecny samochód. Zostaliśmy więc chwilowo uwięzieni na terenie Kosowa. Po długich i bardzo zaciętych pertraktacjach, Dominikowi udało się wynegocjować możliwość przejazdu i ruszyliśmy dalej.
Udało się dojechać do samego Belgradu. Po długich poszukiwaniach znaleźliśmy kemping. Mimo, że jest przed 4 nad ranem, udało nam się dobudzić stróża. Jest ciepła woda. To wszystko czego nam dzisiaj trzeba. Szorujemy się i idziemy spać.
Po odwiedzeniu lokalnego bazaru, gdzie Asia wzbudzała niemałe zainteresowanie (okazywane m.in. przez obdarowanie dwoma dorodnymi ogórkami ;)) stwierdziliśmy, że pomimo, że według umowy mieliśmy się nie golić przez całe dwa tygodnie, okazja skorzystania z usług macedońskich golibrodów spotykanych na każdym rogu może się już nie powtórzyć. Zagościliśmy więc w jednym z lokali, gdzie za równowartość 8 złotych zafundowaliśmy sobie najdokładniejsze golenie w życiu.
Czy wiecie co to w goleniu jest 'kontra'? My już tak ;). Brzytwa była w ruchu, ale bynajmniej panowie nie dopasowali nam rysów twarzy do własnego widzimisię - nadal jesteśmy piękni, a bez bród wyglądamy jeszcze młodziej ;)
Jako, że szczęście sprzyja nam co krok, idąc już do samochodu, aby udać się w dalszą podróż, natknęliśmy się na... początek pięciodniowego festiwalu piwa! Kilkadziesiąt rodzajów piwa w jednym miejscu pod samą twierdzą w Skopje. Jesteśmy w raju. Wisienką na tym torcie okazał się koncert... macedońskiego naśladowcy Freddiego Mercurego i Queen!
Po niezliczonych ilościach piwa, lokalnej rakii oraz osobiście pędzonego i sprzedawanego przez macedońskie cyganki absyntu, rozbiliśmy namiot nieopodal miasta i udali na zasłużony odpoczynek.
Jutro wyruszamy w stronę Kosowa.
Do Macedonii wjechaliśmy późną nocą. Ponieważ nie znaleźliśmy żadnego noclegu, postanowiliśmy przetestować słynna macedońską gościnność, rozbijając namiot na plantacji winogron :) Tym razem udało nam się zebrać przed godzinami południowymi, więc ambitnie rozpoczęliśmy zwiedzanie antycznego miasta Stobi. To Rzymskie miasto powstało w początkach II wieku p.n.e. Pomimo faktu, iż miasto jest odkopane dopiero w 15% (wciąż trwają prace wykopaliskowe), to i tak robi wrażenie - dobrze zachowany amfiteatr, łaźnie oraz pałac Teodozjusza. W rejonie Stobi, jak powiedział nam przewodnik, rosną liście, z których Holendrzy robią viagrę :)
Zważywszy na fakt, że dotarcie do macedońskich parków narodowych uniemożliwił nam strajk plantatorów winogron, którzy zablokowali jedyną drogę dojazdową, postanowiliśmy udać się w dzikie górskie rejony Bogomili http://bit.ly/aJ3ASt. Pięliśmy się ciągle w górę. Droga coraz węższa, wioski coraz rzadziej, a my dalej niezdecydowani gdzie spędzimy dzisiejszy nocleg. W końcu rozbiliśmy się na pierwszym, w miarę płaskim, podłożu na wysokości 1000 m. Widoki naprawdę zapierały dech w piersiach. Obawy o towarzystwo niedźwiedzi, których ponoć pełno w macedońskich górach, zostały rozwiane dzięki smsowym informacjom z Polski. Dzięki macedońskim specjałom spaliśmy jak zabici (nie licząc tajemniczej osoby, która pięciokrotnie szturchała Joannę z zewnątrz). W środku dzikich gór odkryliśmy restaurację z hodowlą ryb. Po zamówieniu ryb, kelner założył rękawice i na naszych oczach złowił i ubił prądem nasze śniadanie w postaci czterech dorodnych okazów :).
Po sytym śniadaniu udaliśmy się do stolicy Macedonii - Skopje. Jesteśmy w trakcie zwiedzania :) Jutro Kosowo i Serbia.
W przewodniku znaleźliśmy informację o wiosce "Adampol". W 1892 roku Adam Czartoryski z pomocą swojego wysłannika Michała Czajkowskiego tworzy wieś na ziemiach położonych po azjatyckiej stronie Bosforu w pobliżu Stambułu. Na cześć księcia Adama nadał jej nazwę Adampol. W Adampolu osiedliła się część żołnierzy polskich walczących w formacjach sułtańskich.
Postanowiliśmy odwiedzić ziemię polaków na obczyźnie i sprawdzić jak się im tutaj żyje. Po dotarciu do urokliwie położonej miejscowości za punkt honoru obraliśmy odnalezienie osoby mówiącej po polsku. Z początku - po odwiedzeniu kilku najbliższych pensjonatów obsługiwanych jedynie przez Turków - byliśmy sceptycznie nastawieni. Po krótkich poszukiwaniach odnaleźliśmy jednak pensjonat prowadzony przez Pana Ludwika Dohody, który wraz ze swoim współpracownikiem Mehmet Ali'm przyjął nas z iście polską gościnnością :). Panowie uraczyli nas lokalną kuchnią i miejscem na nocleg za co odwdzięczyliśmy się częstując polskim napitkiem. Byliśmy tak zaskoczeni tym miłym przyjęciem, historiami oraz dowcipami serwowanymi przez gospodarzy, że szybko w ich towarzystwie minęło nam niemal pół nocy. Po dokończeniu polskiego narodowego trunku, na stole zagościła turecka Raki, która po zmieszaniu z wodą, ku naszemu zaskoczeniu zmienia kolor z przeźroczystego na biały. 
Kolejny dzień zaczęliśmy od wypicia tureckiej kawy i herbaty, po czym udaliśmy się na zwiedzanie Adampola. Zaczęliśmy od polskiego cmentarza, gdzie pochowani są prawie wszyscy mieszkańcy Adampola. Znajduje się tam również grób i pomnik Ludwiki Śniadeckiej, romantycznej miłości Juliusza Słowackiego, towarzyszki życia Michała Czajkowskiego i wielkiej orędowniczki Adampola. Pierwotnie jej mogiła znajdowała się poza granicami cmentarza, ponieważ jak się powszechnie uważa, przyjęła ona Islam. Według Pana Lesława Ryżego, byłego wójta Ludwika Śniadecka, przeszła na Islam, ponieważ Czajkowski, jako wyznawca Islamu musiał mieć żonę muzułmankę. Odnaleźliśmy również grób Pana Edwarda Dohody, ojca Ludwika, do niedawna najstarszego mieszkańca osady (89 lat).
Następnie udaliśmy się do lokalnego kościoła pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej. Przy kościele znajdują się dwie, niemal całkowicie zasłonięte zielenią pamiątkowe tablice: ku czci Adama Mickiewicza oraz upamiętniająca 150- lecie założenia Adampola. 
Odwiedziliśmy również Dom Cioci Zosi - tutejsze muzeum wiejskie. W środku przywitał nas wcześniej wspomniany Pan Lesław Ryży, który oprowadzając nas po domu opowiedział o jego historii oraz znanych ludziach, którzy odwiedzili Adampol (Jan Paweł II, Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski, Lech Kaczyński, Prezydent Turcji i wiele wiele innych). Do opowiadań dołączył Pan Antoni Dohoda, drugi opiekun muzeum. Kolejnym przystankiem były polskie racuchy i turecka herbata serwowana przez córkę Pana Lesława, Panią Agnieszką, która prowadzi przytulną kawiarenkę z polskimi smakołykami.
Z żalem opuszczamy Adampol, wracamy załadowani azjatyckimi kamieniami do europejskiej części Istambułu i udajemy się w kierunku Grecji. Wszystkim poznanym tutaj rodakom dziękujemy za gościnność i mamy nadzieję że tu jeszcze kiedyś wrócimy :) 
